بررسی تاثیر تزریق انسولین در ناحیه میانی قشر پیش پیشانی بر حافظه کاری رت

تراکم بالای گیرنده های انسولین در نواحی که در حافظه نقش دارند از جمله هیپوکامپ و قشر مغز، نقش سیگنالینگ انسولین در اعمال شناختی را برجسته می کند. علیرغم تحقیقات متعدد در شرایط برون تنی و درون تنی که نقش سیگنالینگ انسولین هیپوکامپی در انواع حافظه را تایید کرده است بر روی سیگنالینگ انسولین در قشر و نقش آن در حافظه و شناخت تحقیق چندانی صورت نگرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تزریق میکروی انسولین در ناحیه میانی قشر پیش پیشانی بر حافظه کاری رت با استفاده از دستگاه ماز اتوماتیک به شکل عدد 8 می باشد. در این رابطه رت های نر نژاد ویستار به سه گروه کنترل، شم و تجربی تقسیم شدند. رت های گروه شم و تجربی به صورت دو طرفه در ناحیه میانی قشر پیش پیشانی کانول گذاری شدند و بعد از دوره بهبودی به ترتیب تحت تزریق داخل قشری سالین و انسولین قرار گرفتند. تزریق انسولین در روز اول و دوم با دوز یک میلی واحد و در روز سوم با دوز 10 میلی واحد انجام شد و پس از آن آزمون رفتاری صورت گرفت. سپس تزریق انسولین بدون انجام آزمون های رفتاری تا روز هفتم ادامه یافت و در روز هشتم همه رت ها مجددا مورد آزمون قرار گرفته و عملکرد حافظه کاری آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که تزریق انسولین و بلافاصله انجام آزمون رفتاری بعد از آن تاثیر معنی داری بر حافظه کاری ندارد در حالیکه تداوم تزریق انسولین موجب بهبود عملکرد حافظه کاری می شود. در نتیجه گیری می توان چنین گفت که تزریق انسولین در کوتاه مدت احتمالا قادر به اعمال اثرات نوروتروفیک و نوروپروتکتیو خود نیست تا بتواند آسیب ناشی از کانول گذاری را جبران کند در حالیکه تداوم تزریق انسولین و به دنبال آن اثرات طولانی مدت انسولین در بقای نورونی و پلاستیسیتی سیناپسی ممکن است موجب بهبود حافظه کاری شود.